8.10.2009

It's Been 4 Months & 19 Days


The long wait is over.


After 4months and 19days na di ako nakapag-take ng aking vitamin TC, sa wakas nabusog ulit ang aking mga mata at puso. (Oha! san ka?!)

Desperate as I may say, pero ganun talaga eh. TINAMAAN NG MAGALING. Korak sina Ate Regine, pag nakita ko ulit c ULO babalik na naman ako sa aking "stalker-act". Which is so true, pero in moderation na this time. Kung dati eh halos araw-arawin ko lahat ng account niya (FS, Facebook, YM), ngayon naman paminsan-minsan na lang. *swear*

So eto na, ikukwento ko na ang kalandian ko. *Haha! Sorry naman for the term. XD*
Isa kasi to sa mga pangyayari sa buhay ko na di ko pagsasawaang sariwain.
Kababawang tunay, well, ganun talaga. Kanya-kanya lang to. :))

--------------------------------------------------

JULY 20, 2009 (Monday)

1st day ng Prelims. DOSAGE. Major hirap. *Thank GOD, pumasa naman po. :))*

Bale hanggang 12 lng kmi nun. Tapos may meeting pa para sa HonSoc ng 1:30. Buti andyan si Agnes para samahan akong mghintay. *ty Agz!* So ayun, 1:30 meeting na. Mga anong petsa na din natapos. Pero ayos naman, may mga bagong kakilala. So uwian na. Sabay kami ni daddy. Mga past 5:30 na dn cguro nun. Nung mga panahong yun, talaga namang major technical problem pa ang LRT. Yung tipong, delay na nga ang biyahe, jampack ang tao, ang bagal pa ng tren! Halos mag-iisang oras dn ata kmi sa LRT. Bilis noh?

"But it never came to my mind that it would be one of my most memorable uwian..."

As usual, sakay kmi ni Daddy dun sa unang jeep n makita namin going to Sta Lucia. Maya-maya pa habang nagpupuno ng pasahero, may sumakay: taga FEU. Tiningnan ko, ok cge. The next thing I saw, made my heart smile. *eew, cheesy! haha! true naman eh* Si TC, si ULO... Wala akong masbi, at talaga namang wala akong sasabihin that time. Malamang naman na sabihin ko kay Daddy na kinikilig ako di ba, at saka kilala ni ama yun, mahirap na. Di ko naman pwedeng batiin si Ulo mismo dahil di naman kmi "knowings". Avid fan lang talaga ako. Hahaha! XD

JOYRIDE. Alam mu yon. Sobrang unexpected. Saya. Sana lagi na lang ganun. Eh di nagbayad n cia. Kasama nia pla ung isa pang tga-FEU. I was looking at his direction nang bigla siyang napatingin. EYE-to-EYE contact: mga 3 seconds. Sudden rush! Kilig ng bongga. *super smile ako ngayon* Para bang magkakilala na hindi mamukhaan. Basta hirap explain! Kinabahan nga ako eh, baka na-sense niyang ako yung nang-gogoyo sa kanya s YM. Hahaha! Lukso ng dugo?! Eh di un na nga, medyo trapik at pabor naman sa akin yon. And here comes Sta Lucia, oras na para bumaba ng jeep, at sumakay naman ng pa-Cainta. So sakay naman na kami agad ni daddy ng pa-Cainta. Xmpre kasabay ulit namin cla. Pero this time, dun cla pumwesto sa tabi ng driver. Amf! Di ble ok n dn un. Ang nakakatawa, nung pagsakay niya, talagang tumingin pa siya sa likod, sa amin. Haha! Kaaliw talaga. Para bang nangingilala. Ewan. Feeling ako. Basta nakita niya ko. Happy na ko dun. :)) So go3x na ang jeep. Buti na lang talaga at medyo traffic. Last time kasi na nakasbay ko cia sobrang bilis ng byahe, parang dumaan lng. Consuelo dw kc this time, ilang months mo ba namang pangarapin na makita cia dba. Kabaliw talaga. Ang malaki niyang ULO *peace*, malalapad na balikat, cool na hairstyle na mdyo may kulay. Lahat yun napagamasdan ko ng bongga. HAAAYYY. Ang swerte ni ---, ang aking biggest rival. Yun lang ang masasabi ko. Grabe, kung yelo lng c TC natunaw n cia ng bongga. So here comes our stop, Parola. Bumaba na kami ni ama, sila din. Nagulat ako kasi iba direksyon ng lakad nia, papuntang tapsihan. Kakain pa cguro sila malamang. Definitely, nakasalubong namin ni daddy, at xmpre nagsukat naman ako ng height. GRABE. Balikat niya lang ata ako? O lower pa. Tangkad, super. So yun na, so long and goodbye na...

Kelan ko kya ulit cia makikita???

Sana hindi na ko maghintay ulit ng ilang months.

*memories that keeps me smiling* :)))

6.23.2009

BITTERNESS will make me well

Just posted this blog to ease the PAIN. Read it or not, it's ok.

"Sugar, spice, and everything nice. Mukhang lahat ata yun natapon sa kanya. At ang sa akin naman, chemical X." *major loser* :'((

It was last Sunday (June21), through the help of my younger sister, Baba, we were able to have access to the FS account of the girl i ENVY the most. GRABE. Kung alam ko lng na ganun ang mapapala ko, di ko na sana cia pina-add sa FS ng kapatid ko. Arrgghh! Loko me! Ayan, sapul! Instant Hurting! Pinasakitan ko lang sarili ko. CRAZY! And I hate it.

Ganito ksi un, I'm actually "stalking" this guy (di nmn gnun ka-desperate, I just love gaining infos about him). Let's call him ULO. The first time I saw him, poof! MAGIC! Natangay heart ko. Shining shimmering eyes, towering height, basketball skills, CHRIS TIU look-a-like. "Close to PERFECTION" as I may say. (exaggerated ba? walang pkialamanan haha!) Tapos un, nk2sabay minsan sa jeep, naki2ta sa simbahan, sa liga, at kng saan2 pa. So ayun, super humaling na humaling ako sa kanya. As in. I've never been like this towards a guy. Lucky him! Hahaha! :D

So eto na nga ung prob. Ate Regine, a friend of mine told me something regarding this girl (---) leaving a controversial comment on ULO's profile. Xmpre super view nmn ako pguwi ko. And un nga, nbasa ko. Ok. Mahal pa nia c ulo. Ang gsto kong malaman, kung anong cnbi ni ulo sa knya. Aun nga, through the help of Baba may access n kmi s fs nung girl. WWAAPPAAKK! Tinamaan ng magaling. ULO STILL LOVES HER TOO. :'((

That leaves poor me, HEARTBROKEN. *ouch*

From then on, tinigilan ko na ang major stalking. I had my last view of their profiles. Hopefully, last na nga sana. I'm trying.

BITTER?? Oh YES, definitely. Aminado ako. Sakit eh. Ok lng nmn dw maging "bitter". Remember, medicines usually tastes bitter but they make you well. I'm hoping to get well soon.

4months and 6days, since the last time I saw him in person. SAKLAP.

-July 4, 2009 (11:30pm)

My 1st BLOG ever!

Tuesday - June 23, 2009 - 12:46pm

I'm stuck here at home with nothing to do. Well. Walang pasok, suspended dw. May nag-positive ata sa ah1n1 virus s CEU. Oh well, PABOR! haha! so bad. :D

Kaya eto naisipan kong mag-blog. It's very unusual indeed! I'm used to just writing on my private journal or whatever you may call it. Ewan ko ba, I guess this time, I WANT TO BE HEARD. Gusto kong MAPANSIN. In short PA-EPAL. Hahaha! :p Eh kc nmn, wala nmng ibng mk2basa ng journal ko kundi AKO lang, at pwera nkng kung may ibng PAKIALAMERA. :))

Sabi nga sa English class namin: "Communication could be THERAPEUTIC." Yeah, so TRUE.

Wanna say something, say it. *but think first*
Wanna write something, write it.
Stop being a "FARMER", nagtatanim ng sama ng loob.
(got it from holijah's note on FB)

It won't do you any good. May tamang labasan ng sama ng loob. Mag-CR ka! Harhar! Corny ever! :p

-So that's it for my first entry.